سازمانهای غیردولتی در فعالیتهای بشردوستانه در طی دههی ۹۰ به مدیریت «اجتماعمحور» به عنوان رویکرد مدیریت بلایای طبیعی توجه کردند. سازمانهای غیردولتی متوجه شدند که ظرفیت جامعهی محلی و درجهی آسیبپذیری آنها اهمیت دارد و برخی از این سازمانها فعالانه این دیدگاه را پذیرفتند که «بهبود زندگی مردم آسیبدیده تنها از طریق بسیج تواناییهای خود آنان امکانپذیر است». تجربیات و مشاهدات نشان میدهد که ساکنان مناطق آسیبدیده، بزرگترین منبع بالقوهی دانش بومی در موقعیت بحران هستند، آنان اولین کسانی هستند که در نخستین ساعات بحران به حادثه واکنش نشان میدهند و تا آخر نیز برای بازسازی تلاش میکنند. برای اینکه این رویکرد را بشناسیم، در درجهی اول بایستی بدانیم معنی آن در ادبیات جهانی چیست و سپس به جستوجو برای فهم انواع روشها و مکانیسمهای بومی آن بپردازیم، ظرفیتهای آن را در جامعهی خود بشناسیم و آن را تقویت کنیم؛ در حقیقت هیچ الگوی از پیش تعیینشدهای برای یک جامعهی معین وجود ندارد، آنچه هست ظرفیتهای واقعی است که باید تقویت شود و حس تعلق به آن پدید آید. در غیر این صورت این رویکرد مفهوم واقعی خود، یعنی «اجتماعمحوری» و «تکیه بر جامعهی محلی» را از دست میدهد و همواره علامت سؤالی بر پایداری آن باقی خواهد ماند.
دسته بندی: علوم اجتماعی ، مدیریت
ناشر: نشر قطره - تاریخ نشر:
زبان: فارسی
حجم فایل : 0.53 مگابایت - تعداد صفحات : ۴۴ صفحه
شابک:
نیکی ها...
ما را در سایت نیکی ها دنبال می کنید
برچسب : نویسنده : محمد کاظم مشهدی بازدید : 156 تاريخ : سه شنبه 19 دی 1396 ساعت: 15:12